Maand: juli 2022

We kennen allemaal de velden vol prachtige witte, lichtroze en paars bloeiende
pinksterbloemen, bloemen passend bij deze tijd van het jaar. Pinksteren en de
pinksterbloem horen bij elkaar.

Maar welke bloem past bij jou? Welke bloem past bij jouw leven? En waarom
spreekt die ene bloem jou zo aan?

Het zijn vragen die vaak ter sprake komen als er een keuze gemaakt moet worden bij het uitzoeken van een laatste bloemengroet aan een dierbare overledene. Want soms zeggen bloemen meer dan woorden, de symboliek achter iedere bloem is veelzeggend. En daarin doen ook zeker de kleuren mee!

Een rode roos als teken van liefde, een witte roos als teken van vertrouwen, de
gele roos als teken van respect, een fijne vriendschap. We zien vaak een
aronskelk verwerkt in een bloemstuk, als teken van rouw. Een iris als symbool
van wijsheid, een lelie als teken van het geluk wat diegene jou bracht, een
orchidee brengt liefde en schoonheid, een zonnebloem als teken van
bewondering. De betekenis van de kleine “vergeet me niet” behoeft geen
uitleg. En zo zou je uit ieder boeket kunnen lezen wat diegene voor jou heeft
betekend, kunnen bloemen “een verhaal” vertellen.

Maar zou dat nodig zijn? Want iedereen kent diegene op zijn of haar eigen
manier, met kenmerken die de unieke band met elkaar alleen maar sterker
maakten. Met eigen herinneringen, waarin diegene in jouw leven zijn of haar
eigen plaats had.

Dan zou ook in de keuze van een laatste bloemengroet, alleen het volgen van je hart voldoende kunnen zijn. Een bloem met zorg uitgezocht omdat de kleur
jouw aansprak, omdat je de vorm zo passend vindt, omdat deze een mooie
herinnering dichterbij brengt, uiting geeft aan jouw gevoel. Bloemen die zo
veel meer waarde krijgen, dan welke symbolische betekenis dan ook omdat ze
jouw hart laten spreken, passen bij jouw gevoel.

Team Haaksma & de Haan

Nu de dagen langer en warmer worden kom je, soms op de meest onverwachte momenten een vlinder tegen, of twee, of meer. Ze gaan voorbij, dartelen om je heen, in vrolijke kleuren. Hoe dan ook ze houden je aandacht even vast. De kwetsbare schoonheid raakt je iedere keer weer.

Een vlinder als symbool voor verandering, een rups, een pop en dan een
vlinder, leven wat op een andere manier verder gaat, transformatie, waarin
een einde ook een nieuw begin kan betekenen.

Net zoals alles in het leven aan verandering onderhevig is omdat er niets is wat
altijd blijft. Je denkt dat alles wat altijd vanzelfsprekend is er ook altijd zal zijn,
omdat het er altijd was, tot dit wordt ingehaald door de tijd.

De tijd die veranderingen met zich mee brengt en nu je afscheid hebt moeten
nemen van één van jouw dierbaren is dat meer dan duidelijk geworden. De
kortstondigheid van het leven, de kwetsbaarheid van het leven.

Een van vrolijkheid, dansende vlinder in prachtige tere kleuren zoals we ze
allemaal kennen, zal jou dan waarschijnlijk niet direct een gevoel van troost
geven, daarvoor is het verdriet te groot. Maar als je hem echt ziet, met
aandacht bekijkt, zal toch je geraakt worden, door de tere vlinder die laat zien
dat het leven, in welke vorm dan ook door gaat. Dat dat wat eindig leek
misschien toch verder gaat.

Het zien van een vlinder brengt diegene die je moest missen weer dichterbij,
althans in gedachten, hoewel dat voor iedereen weer anders zal zijn. Je weet
dat hij of zij er toch nog altijd is maar dan nu op een andere manier, een manier
die je misschien niet altijd begrijpt maar wel altijd voelt.

Verbondenheid met elkaar die op de meest onverwachte momenten aanwezig
is, als een dartelende vlinder die je soms wel en soms niet ziet.

Team Haaksma & de Haan

Pasen, dagen vol rituelen. Kerkelijke rituelen, huislijke rituelen in de vorm van een gezamenlijke brunch, het verven van eieren, het verwelkomen van het voorjaar. Maar ook momenten waarop je je alleen voelt, omdat je in de maanden ervoor afscheid moest nemen van jouw dierbare waarmee je ook ongetwijfeld je eigen rituelen had.

Toen stond je er niet bij stil maar nu mis je die verbondenheid, het samen zijn.

De eerste wandeling in het voorjaar die je samen maakte op de eerste mooie wandeldag van het jaar. Genieten van de dartelende lammetjes, de eendenkuikens, het ontluikende jonge leven, maar ook van de eerste krokussen, de narcissen, de bladeren die zich uit de knoppen
aan de bomen ontvouwen. Daar genoot je samen van maar er echt bij stil staan was wat anders.

Nu zou je graag nog een keer die wandeling willen maken, samen. En zo sta je te twijfelen of je wel zult gaan. De wandeling, aan het begin van het voorjaar, wat een moment markeerde waarop je de donkere wintermaanden achter je liet en vooruit keek naar de belofte van het licht en de warmte wat het voorjaar je geeft. Waarop je samen al mijmerend onderweg was, terug en vooruit keek, plannen maakte.

Terwijl je daaraan terug denkt, voel je een soort van warmte in je stromen, krijg je het vertrouwen dat je het kunt en je besluit toch te gaan, de route te lopen die je elk jaar rondom deze tijd liep, als een soort van ritueel.

Je voelt de warmte van de eerste zonnestralen, maar ook de warmte van de mensen die je tegenkomt. Een knikje van herkenning, van begrip, wat je moed geeft het pad wat je zo twijfelend bent ingeslagen te blijven volgen.

En als je dan thuis komt en op de stoep een bosje gele narcissen vindt, gebracht door de buren, uit eigen tuin, dan weet je dat rituelen zich aanpassen aan de omstandigheden, maar dat ze houvast zullen blijven geven, verbinding met de mensen om je heen en de mensen die je achter je moest laten.

Team Haaksma & de Haan

Ik was nog maar net door de voordeur naar binnen gestapt of het werd mij
meteen duidelijk: Hier woonde creativiteit, gezien de vele schilderen die een
mooie plaats in de ruime hal hadden gekregen. Schilderijen in diverse
kleurstellingen en thema’s.

Even later spraken we over de invulling van het afscheid maar zeker ook over
zijn leven, en vooral ook over hun leven samen.

Een leven met veel mooie momenten van geluk en liefde maar ook momenten
van verdriet, intens verdriet. Ze vertelde mij dat ze al deze gevoelens tot uiting
had laten komen in de vele schilderijen, want inderdaad die waren door haar
gemaakt.

Ze zag mijn belangstelling en toen we besproken hadden wat eerst geregeld
moest worden, spraken we over het leven van haar man, over hun leven samen, over alles wat ze hadden meegemaakt. Ze vertelde mij daarover op een
bijzondere manier.

En zo liepen we door het huis waar de schilderijen mij het leven, wat ze samen
hadden geleefd, lieten zien. En elk schilderij vertelde zijn eigen verhaal, een
verhaal in lichte, vrolijke soms intense kleuren, donkere schakeringen met
lichte randjes.

Het begin in mooie pastel kleuren die een sfeer van onbezorgd jong zijn
weergaven, vertrouwen hebben in een toekomst met elkaar. Met het verstrijken van de tijd werden de kleuren dieper, soms door donkere tinten overschaduwd, die de tijden van verlies en verdriet weergaven, maar uit elk schilderij sprak de liefde voor elkaar die alleen maar intenser werd.

En nu was alles anders geworden, en ook daar spraken we over, over het
schilderij wat in haar gedachten al vorm had gekregen. Een creatieve uiting van
“het moeten missen van wat er was en nooit meer komt” verwerkt in kleur en
compositie, met de alles overheersende liefde voor altijd aanwezig.

Waarin alles weer samen kwam en creativiteit troost kan bieden, kracht kan
geven door te gaan.

Team Haaksma & de Haan

“De natuur in al zijn facetten, bloeiende bloemen en planten, altijd op zoek naar de oorsprong van het bestaan, naar de basis van “het zijn” maar vooral aandacht voor de mensen om haar heen, die op haar loyaliteit en genegenheid konden rekenen. Iedereen was altijd welkom en je deed nooit tevergeefs een beroep op haar”.

Dat waren de antwoorden die de familie mij gaf op mijn vraag om hun geliefde, wiens uitvaart we aan het voorbereiden waren, te omschrijven, om de intentie van haar bestaan weer te geven. En zo moest haar uitvaart er  ook uit komen te zien. Informeel met iedereen om haar heen die haar dierbaar waren, van haar hielden.

Over de locatie waren we het snel eens, in de tuin, onder de veranda overwoekert door bloeiende klimplanten, stoelen, statafels her en der verspreidt. De catering door het gezin verzorgd waarbij de zelfgebakken appeltaart, van appels uit eigen tuin, niet mocht ontbreken. Mooie boeketten gemaakt van haar eigen bloemen.

Iedereen die het wilde mocht afscheid komen nemen, gewoon thuis.  Daar waar ze altijd het gelukkigst was geweest, in haar eigen tuin omringd door haar dierbaren, zo moest het gaan. Nu alleen nog hopen op mooi weer…

En mooi weer was het, de zonnestralen gaven net dat ene beetje extra op het moment dat we met elkaar haar leven vierden. Zonnestralen die ons warmte gaven net zoals zij dat ook altijd had gedaan. Want waar ze kwam scheen te zon, of ging die schijnen door haar sprankelende aanwezigheid.

Met elkaar stonden haar dierbaren voor de laatste keer rondom haar, deelden ze de mooie herinneringen, lachten ze om de mooie momenten die ze met elkaar mee hadden gemaakt , en was er verdriet om dat wat er was en er nooit meer zou zijn. Na afloop dansten ze nog één keer op het nummer waar ze altijd op dansten, namen ze afscheid om op een andere manier met elkaar verder te gaan..

Een afscheid zoals het leven werd geleefd….

Team Haaksma & de Haan