Maand: september 2021

Terwijl iedereen om je heen druk bezig is met het plannen van een vakantie, kun jij alleen maar denken aan de laatste reis die jouw partner heeft gemaakt, alleen een moment waarop jij afscheid moest nemen, en de plannen die jullie gemaakt hadden niet meer uitgevoerd konden worden.

Een laatste reis die ons allemaal wacht en waarna, voor diegenen die achter blijven, het gemis alle dagen voelbaar is en het verdriet af en toe bezit van je neemt.

Als dan de vakantieperiode aan breekt, gaan ook jouw gedachten naar de mooie vakanties die jullie samen altijd hebben gemaakt. Samen genieten van een andere omgeving, de cultuur, het samenzijn en dan slaat “het alleen zijn” in alle hevigheid toe. Het is niet te stoppen.

Dat zou je willen doorbreken, want je weet dat je verder moet, maar hoe? Want alleen op vakantie, ver van huis, met al jouw verdriet is geen optie. Je zou niet weten hoe je de dagen door moet komen, want dat valt je nu al zo zwaar.

Met de kinderen mee dan? Maar je gunt ze zo een vakantie met hun eigen gezin, juist omdat de achterliggende periode zo ingrijpend is geweest.

Een groepsreis zou een optie kunnen zijn, maar om onderweg te zijn met een groep mensen die je niet kent, waar je moeite moet doen om contact te maken, valt voor nu ook niet mee. Je wilt niet altijd praten, niemand kent jouw verdriet, en dat deel je ook niet zo maar met anderen. Je weet dat jouw tranen rijkelijk zullen vloeien en daar wil je je medereizigers niet mee confronteren.

Je besluit om dan maar thuis te blijven. Thuis met je eigen herinneringen, met je eigen verdriet en de mensen om je heen die je kent en die er voor je zijn. In de hoop dat, als straks de mooie herinneringen jouw tranen kunnen drogen, er dan  ruimte zal zijn om er op uit te gaan. Alleen, maar toch ook weer samen met diegene die je moest missen op zijn of haar eigen plaats in je hart. Om zo jouw reis door het leven te vervolgen naar niet alleen….

Team Haaksma & de Haan

Na de afscheidsplechtigheid stond er een lange rij mensen voor je klaar die je allemaal wilden condoleren, je sterkte toe wensten en vooral beloofden dat ze snel even bij je langs zouden komen, zij zouden er voor jou zijn, te allen tijde!

Maar nu de maanden verstrijken, is er veel van die woorden niets terechtgekomen.  De meelevende woorden, de warmte die jou op dat moment gegeven werd is omgeslagen naar de kilte van de eenzaamheid. Want zo voel je je, alleen.

Je staat alleen op, drinkt alleen koffie, en niemand die tegen je praat. Je gaat boodschappen doen, misschien kom je iemand tegen die je kent. Maar je ziet bekenden van je weg lopen als ze jou aan zien komen. Die avond besef je je dat je de hele dag bijna niet gesproken hebt. Met het meisje achter de kassa dan, heel even, maar verder…

Dan denk je aan de warme woorden vlak na het overlijden van jouw dierbare, de beloften die zijn gedaan. En weer voel je je alleen want waar zijn ze dan nu?

Maar als je dan je gedachten laat gaan weet je ook dat mensen het misschien moeilijk vinden om naar jou toe te gaan want vond je dat zelf ook niet moeilijk toen iemand in jouw kennissenkring een dierbare moest missen? Je stapte daar toch ook niet zo naar binnen? Zitten ze wel op jou te wachten? En wat moet je dan zeggen? En als je wat zegt, kun je dan de juiste woorden vinden? En daarmee wordt de drempel om te gaan zo hoog dat je de stap niet meer durft te nemen.

Je beseft je dat het geen onwil is maar misschien ook wel onmacht. Men is niet bij machte om dat om te keren terwijl het eigenlijk heel eenvoudig is.

Want het gaat niet om wat je zegt, of hoelang je bij iemand bent. Geef gerust aan dat je ook niet weet wat je moet zeggen, dat je hem of haar ook mist in jou leven, of wees even samen stil. Laat de ander voelen dat je er bent, door je hart, je gevoel,  te volgen. Om er zo te zijn voor elkaar.

Team Haaksma & de Haan