Na de afscheidsplechtigheid stond er een lange rij mensen voor je klaar die je allemaal wilden condoleren, je sterkte toe wensten en vooral beloofden dat ze snel even bij je langs zouden komen, zij zouden er voor jou zijn, te allen tijde!
Maar nu de maanden verstrijken, is er veel van die woorden niets terechtgekomen. De meelevende woorden, de warmte die jou op dat moment gegeven werd is omgeslagen naar de kilte van de eenzaamheid. Want zo voel je je, alleen.
Je staat alleen op, drinkt alleen koffie, en niemand die tegen je praat. Je gaat boodschappen doen, misschien kom je iemand tegen die je kent. Maar je ziet bekenden van je weg lopen als ze jou aan zien komen. Die avond besef je je dat je de hele dag bijna niet gesproken hebt. Met het meisje achter de kassa dan, heel even, maar verder…
Dan denk je aan de warme woorden vlak na het overlijden van jouw dierbare, de beloften die zijn gedaan. En weer voel je je alleen want waar zijn ze dan nu?
Maar als je dan je gedachten laat gaan weet je ook dat mensen het misschien moeilijk vinden om naar jou toe te gaan want vond je dat zelf ook niet moeilijk toen iemand in jouw kennissenkring een dierbare moest missen? Je stapte daar toch ook niet zo naar binnen? Zitten ze wel op jou te wachten? En wat moet je dan zeggen? En als je wat zegt, kun je dan de juiste woorden vinden? En daarmee wordt de drempel om te gaan zo hoog dat je de stap niet meer durft te nemen.
Je beseft je dat het geen onwil is maar misschien ook wel onmacht. Men is niet bij machte om dat om te keren terwijl het eigenlijk heel eenvoudig is.
Want het gaat niet om wat je zegt, of hoelang je bij iemand bent. Geef gerust aan dat je ook niet weet wat je moet zeggen, dat je hem of haar ook mist in jou leven, of wees even samen stil. Laat de ander voelen dat je er bent, door je hart, je gevoel, te volgen. Om er zo te zijn voor elkaar.
Team Haaksma & de Haan