Maand: mei 2021

Voor ons is het al moeilijk om afscheid te nemen van een geliefde laat staan als je kind bent en afscheid moet nemen van iemand waar je heel veel van houdt. Je ziet het verdriet van de ‘grote mensen’ en begrijpt misschien niet wat er nu allemaal gebeurd.

Want wat doe je dan als ouder? Neem je je kind mee naar de plechtigheid? Stel dat ze door de aula gaan lopen of wat gaan zeggen terwijl er gesproken wordt. En wat als ze erg verdrietig zijn omdat ze zien dat wij verdriet hebben?  Eigenlijk wil je ze dat besparen omdat je er zelf al zoveel moeite mee hebt.

Dit komt vaak ter sprake als ik aan tafel bij de familie het afscheid bespreek. Het antwoord is eigenlijk heel eenvoudig. Net zoals de kinderen nu om ons heen spelen, hun eigen plaats in het gezin hebben, en lekker zichzelf kunnen zijn, zo kunnen ze ook aanwezig zijn bij het afscheid. Er zijn op hun eigen manier zoals ze er altijd zijn! Daar kunnen wij ze bij helpen, door ze te vertellen wat er gaat gebeuren. Sterker nog we kunnen ze betrekken bij het afscheid nemen, een taak geven die bij ze past, invulling geven aan hun het moment van afscheid nemen.

Misschien willen ze de bloemen dragen, meelopen met de kist, een kaars aansteken, een herinneringsboom maken vol met tekeningen, knutselwerkjes. De kist beschilderen in de door hun zelf uitgezochte kleuren, deze met tekeningen beplakken of meehelpen met het aandraaien van de schroeven. Oudere kinderen willen misschien zelf wat vertellen, een fijne herinnering of een gedicht voorlezen. Bellen blazen met daar in een kus, bellen vol liefde.

Laat kleine kinderen gerust door de aula lopen, even bij de kist kijken, laat ze ongedwongen en op hun eigen manier dit afscheid beleven. Creëer een hoekje waarin ze even kunnen spelen, kleuren of tekenen, waar ze even zichzelf kunnen zijn. En als ze dan een kaarsje uit gaan blazen, een dansje doen op de muziek, luid dag opa of oma zeggen, hun eigen liedje zingen, of rustig spelen bij de kist, brengt het alleen maar ontroering om de ontwapenende liefde mee, de spontaniteit geeft een voorzichtige glimlach, geef troost aan alle aanwezigen.

Daarin willen we jullie graag bij staan en samen met de kinderen overleggen wat ze graag willen, wij helpen ze om invullingen aan het afscheid te geven op een manier die bij ze past. Laat ze kind zijn en laat ze het afscheid op hun eigen manier beleven. Zodat ze gezien en gehoord worden, het gevoel krijgen dat ook zij er mochten zijn.

Konden we allemaal maar als kinderen afscheid nemen, onbevangen, zonder verwachtingen, zonder vooroordelen gewoon zoals we zijn….

Team Haaksma & de Haan Uitvaart

Als we het afscheid voorbereiden van een dierbare praten we uitgebreid met elkaar over zijn of haar  leven.

Intense gesprekken waarin meestal veel emoties voorbij komen, tranen om dat wat was geweest en nooit meer terugkomt, een glimlach bij het delen van de mooie herinneringen, respect voor de wijze waarop hij of zij had geleefd.

Ik geef altijd aan dat we vrijuit kunnen praten, vertel wat in je hart zit en soms maakt dat veel emoties los, vloeien de tranen rijkelijk, waardoor iedereen soms stil wordt omdat je aan voelt dat die tranen een diepere betekenis hebben.

Vanuit die stilte worden dan gevoelens, bespreekbaar. Je buitengesloten voelen, “anders” dan de rest, je niet geaccepteerd voelen, en als een gevolg daar van niet bij het afscheid aanwezig willen zijn.

Ook na deze woorden, blijft het vaak stil, en laat ieder zijn gedachten gaan over deze onverwachte wending van het gesprek. Ik besloot om ruimte te geven aan deze gevoelens, en liet het even stil zijn.

Langzaamaan kwam het gesprek weer op gang, en spraken we over liefde, onmacht als het gaat om het tonen van gevoelens, gevoelsmensen, rationeel denken, maar vooral ook over de liefde voor elkaar, als gezin, familie waarin voor iedereen plaats is.

Ik zag een kentering ontstaan, gevoelens verzachten zich, iedereen kwam dichterbij elkaar, begreep elkaar doordat nu eindelijk de woorden die nooit uitgesproken waren, uitgesproken werden. Er werd vrij uit gesproken en geluisterd naar elkaar. De kracht van het woord bracht dit teweeg.

Het gaf dat dit gezin met elkaar, afscheid  kon nemen. En dan ook echt “met elkaar” verbonden door de onvoorwaardelijke liefde voor hun geliefde.

Voor mij een waardevol moment, waarop ik mocht ervaren dat stilte de kracht van het woord sterker maakt.