Als we het afscheid voorbereiden van een dierbare praten we uitgebreid met elkaar over zijn of haar leven.
Intense gesprekken waarin meestal veel emoties voorbij komen, tranen om dat wat was geweest en nooit meer terugkomt, een glimlach bij het delen van de mooie herinneringen, respect voor de wijze waarop hij of zij had geleefd.
Ik geef altijd aan dat we vrijuit kunnen praten, vertel wat in je hart zit en soms maakt dat veel emoties los, vloeien de tranen rijkelijk, waardoor iedereen soms stil wordt omdat je aan voelt dat die tranen een diepere betekenis hebben.
Vanuit die stilte worden dan gevoelens, bespreekbaar. Je buitengesloten voelen, “anders” dan de rest, je niet geaccepteerd voelen, en als een gevolg daar van niet bij het afscheid aanwezig willen zijn.
Ook na deze woorden, blijft het vaak stil, en laat ieder zijn gedachten gaan over deze onverwachte wending van het gesprek. Ik besloot om ruimte te geven aan deze gevoelens, en liet het even stil zijn.
Langzaamaan kwam het gesprek weer op gang, en spraken we over liefde, onmacht als het gaat om het tonen van gevoelens, gevoelsmensen, rationeel denken, maar vooral ook over de liefde voor elkaar, als gezin, familie waarin voor iedereen plaats is.
Ik zag een kentering ontstaan, gevoelens verzachten zich, iedereen kwam dichterbij elkaar, begreep elkaar doordat nu eindelijk de woorden die nooit uitgesproken waren, uitgesproken werden. Er werd vrij uit gesproken en geluisterd naar elkaar. De kracht van het woord bracht dit teweeg.
Het gaf dat dit gezin met elkaar, afscheid kon nemen. En dan ook echt “met elkaar” verbonden door de onvoorwaardelijke liefde voor hun geliefde.
Voor mij een waardevol moment, waarop ik mocht ervaren dat stilte de kracht van het woord sterker maakt.