“Kan ik mijn dochtertje wel bij mijn vader laten kijken? Is zij daarvoor niet te jong?” Vader lag thuis op bed opgebaard, in zijn zo herkenbare kleding: een spijkerbroek, overhemd en trui. Ankie was bijzonder gehecht aan haar vader en Kim (3,5) had ook een speciale band met opa. Maar kon Kim nu wel bij opa kijken?
Na het overlijden van Bettie vroegen haar dochters of ik de kinderen iets kon vertellen over het cremeren, dat vonden ze zelf zo lastig om uit te leggen. Samen met Bas (5), Maaike (7) en Anna (10) zit ik aan tafel. Terwijl zij kleuren in boekjes van ‘Dag Lieve’ stellen zij vragen en ik geef antwoorden. Samen hebben we het er over in een ontspannen sfeer.
Naast onze verzorging en organisatie is het begeleiden en ondersteunen van diegenen die afscheid nemen onze belangrijkste dienstverlening. Afscheid nemen van een overledene is anders, het is vaak nieuw. Het maakt onzeker. Veel ouders willen hun kinderen niet belasten met verdriet of met hun eigen verdriet. Wat doe je dan wel? Naast onze eigen brochures over afscheid en kinderen geven wij tips en ondersteunen wij ouders en opvoeders. Kleine kinderen kun je rustig betrekken bij het afscheid, wij leggen uit wat je kunt doen en wat je vooral niet moet doen. Dat brengt rust en geeft ruimte om dit afscheid op een eigen manier te beleven.
In het crematorium zie ik Anna wat onrustig rond de kist van oma lopen. Ik vraag haar wat er is. Wijzend op de gesloten wand vraagt zij “Zit hier nou de oven achter? Gaat oma zo de oven in ?” Ik vertel Anna precies hoe het zal gaan. De aulabijeenkomst, de muziek en het wegglijden van de kist. “Wil je even hierachter kijken?” vraag ik wijzend op de kant waar de kist zal verdwijnen. Samen verkennen we de ruimte achter de deuren en de ovenruimte. “Oh ziet dat er zo uit”. Anna had een beeld van een oven zoals in de keuken. Nee, dit was toch echt een andere oven. Opgelucht loopt ze mee naar aula. De bijeenkomst kan beginnen.