Maand: maart 2020

Afstand van elkaar houden, niet knuffelen of zoenen, geen hand geven. En dat allemaal als er een geliefde is overleden! Het is voor de rouwende familie en vrienden een hard gelag, en toch is iedereen ervan overtuigd dat het goed is om die afstand te bewaren.
Als uitvaartbegeleidsters komen wij dagelijks in deze hartverscheurende situatie. Hoe begeleid je mensen als je hen niet persoonlijk mag spreken? Als de contacten telefonisch blijven en als in crematorium of op begraafplaats de onderlinge afstand letterlijk groot is.
We proberen alle emoties te begrijpen en deze linksom of rechtsom op een waardige manier tot uiting te laten komen. Want dat is wat nodig is: het tonen van medeleven en het uiten van verdriet. Door inlevend en tegelijkertijd daadkrachtig te zijn worden besluiten genomen die een familie in normale omstandigheden nooit zou nemen: slechts 30 mensen uitnodigen voor een afscheidsbijeenkomst in het crematorium. Maar … doordat de creativiteit van een familie en vriendenkring niet stopt ontstaan er nieuwe rituelen: de vriendenkring staat – 5 meter van elkaar – langs de weg waar de rouwauto met de overledene langsrijdt. Ze houden allemaal een bloem omhoog als laatste groet.

Of de familie die met 12 personen bij elkaar komt in het crematorium en daar toch een complete kerkdienst ten afscheid houdt. Met een echte orde van dienst, met samenzang begeleid door een dwarsfluit, met een mooie overweging door de predikant, met Bijbellezing door goede vrienden, door gezamenlijke stilte op gepaste afstand rondom de kist. Het is anders dan de bekende kerkdienst in de eigen kerk met alle vertrouwde mensen. En toch was deze bijzondere afscheidsviering helemaal af. Een van de aanwezige vrienden merkte op: “ik heb de normale kerkdienst niet gemist. Het was helemaal goed zo”. In moeilijke tijden ontstaan creatieve oplossingen.

“Wij willen een afscheid dat echt bij haar past. Informeel, geen strak programma, maar een gewoon ongedwongen samen zijn. Zo was zij”. We zitten aan tafel bij de familie, twee dochters, een zoon en echtgenoot. Christa was een twee jaar geleden ziek geworden en na een slopende ziekte overleed ze. Mark en de kinderen, veertigers, hadden samen besloten dat het echt haar afscheid moest worden. Wij benaderden locaties, op zoek naar een geschikte, sfeervolle en ruime gelegenheid. Het mocht beslist geen aula zijn, daar hielden zij niet van. Hun eerste keus, een landhuis viel af vanwege de beperkte capaciteit. Wij gingen in gesprek met een crematorium met een ruim, licht restaurant, ook zij bleken meedenkers. Met veel creativiteit werd het restaurantgedeelte sfeervol ingericht, beeld en geluid werd mogelijk gemaakt en de middagzon zorgde voor een zachte warme gloed.

In het apart ingericht gedeelte namen belangstellenden afscheid van Christa, gevolgd door een condoleance op informele wijze. De ruimte vult zich, zachte muziek op de achtergrond en iedereen zoekt een plaatsje aan de tafels. Christa werd binnengebracht door man en kinderen, haar kist werd omringd door bloemen. Na een woord van welkom gaf de jongste dochter een schets  van het leven van haar moeder, er werden herinneringen opgehaald en gedeeld. Haar verhaal was uitnodigend, de genodigden gingen vervolgens met elkaar in gesprek, iedereen sprak met elkaar over Christa. Intussen genoot het bezoek van koffie en thee met een zoete lekkernij. Na deze pauze volgde een tweede spreker. Elke spreker gaf een eigen accent en steeds volgde er tussen de sprekers door een hapje en een drankje. Een ongedwongen sfeer, zonder tijdsdruk, zonder een strak uitgemeten programma. Genodigden waren onder de indruk van dit liefdevolle en ongedwongen afscheid. Ja, dit was toch wel echt Christa. Mark en de kinderen namen als laatste afscheid van haar, samen begeleidden zij haar tot in de ovenruimte.

Zij keken dankbaar terug op een afscheid zoals het bedoeld was.