Pasen, dagen vol rituelen. Kerkelijke rituelen, huislijke rituelen in de vorm van een gezamenlijke brunch, het verven van eieren, het verwelkomen van het voorjaar. Maar ook momenten waarop je je alleen voelt, omdat je in de maanden ervoor afscheid moest nemen van jouw dierbare waarmee je ook ongetwijfeld je eigen rituelen had.
Toen stond je er niet bij stil maar nu mis je die verbondenheid, het samen zijn.
De eerste wandeling in het voorjaar die je samen maakte op de eerste mooie wandeldag van het jaar. Genieten van de dartelende lammetjes, de eendenkuikens, het ontluikende jonge leven, maar ook van de eerste krokussen, de narcissen, de bladeren die zich uit de knoppen
aan de bomen ontvouwen. Daar genoot je samen van maar er echt bij stil staan was wat anders.
Nu zou je graag nog een keer die wandeling willen maken, samen. En zo sta je te twijfelen of je wel zult gaan. De wandeling, aan het begin van het voorjaar, wat een moment markeerde waarop je de donkere wintermaanden achter je liet en vooruit keek naar de belofte van het licht en de warmte wat het voorjaar je geeft. Waarop je samen al mijmerend onderweg was, terug en vooruit keek, plannen maakte.
Terwijl je daaraan terug denkt, voel je een soort van warmte in je stromen, krijg je het vertrouwen dat je het kunt en je besluit toch te gaan, de route te lopen die je elk jaar rondom deze tijd liep, als een soort van ritueel.
Je voelt de warmte van de eerste zonnestralen, maar ook de warmte van de mensen die je tegenkomt. Een knikje van herkenning, van begrip, wat je moed geeft het pad wat je zo twijfelend bent ingeslagen te blijven volgen.
En als je dan thuis komt en op de stoep een bosje gele narcissen vindt, gebracht door de buren, uit eigen tuin, dan weet je dat rituelen zich aanpassen aan de omstandigheden, maar dat ze houvast zullen blijven geven, verbinding met de mensen om je heen en de mensen die je achter je moest laten.
Team Haaksma & de Haan