Na een heftige periode van afscheid nemen stonden Paul en Mark er opeens alleen voor. Ze waren wees geworden. Omringd door enkele vrienden van hun moeder en stiefvader zaten we aan de keukentafel.
Twee jaar geleden was de vriend van hun moeder overleden en nu was ook zij, op 54 jarige leeftijd gestorven. Als kleuter verloren zij hun vader, hieraan hadden zij maar weinig herinneringen. De vrienden hadden het voortouw genomen en samen met Mark en Paul op een rijtje gezet wat er moest gebeuren. Ze hadden mij gebeld omdat ik twee jaar geleden ook de uitvaart van de vriend van moeder, samen met moeder en de vriendenkring, had verzorgd.
Ik luisterde en vertelde wat er mogelijk was. Ook nu weer was de inbreng van de vrienden groot en ondersteunend. Zelf een kist maken, zelf met een oude Bedfordbus het rouwvervoer verzorgen. Op een gegeven moment zei Paul: “Nu snap ik waarom ze jou hebben gebeld, jij denkt ‘out of the box’. En dat past bij ons”.
Het werd een warm, persoonlijk en vooral betrokken afscheid, een afscheid dat je bijblijft als een dierbare herinnering.