Jorrit(5) was er wat stil van. Beppe was overleden. Jorrit was een gevoelig jongetje en de ouders vroegen mij dan ook: “Kan hij wel naar beppe kijken? Is dat niet traumatisch voor hem?”
De vader vertelde dat hij als kind een negatieve ervaring had gehad. Hij moest bij zijn pake kijken toen die dood was, zijn tante had hem gewoon naast de open kist neergezet. Een dergelijke ervaring uit hun eigen jeugd kan ouders extra voorzichtig maken.
Dwingen is nooit goed, ruimte geven om te kijken wel. In het gesprek met de ouders leg ik uit hoe kinderen reageren, hoe kinderen omgaan met dood. Hoe maak je dood bespreekbaar, wat zeg je wel en hoe zeg je dat.
De volgende dag kwam Jorrit samen met zijn ouders bij pake op bezoek. Beppe lag op bed opgebaard en Jorrit liep voorzichtig naar de deur die iets open stond. Hij wilde even naar beppe kijken. Op een veilige afstand bekeek hij de situatie en door de geruststelling van zijn ouders durfde hij het aan. Hij liep naar haar toe en zei: “Is beppe nu dood? Wat is ze wit hè.” Daarna ging hij terug naar de kamer om zijn tekening af te maken. Voor beppe.