Oma was 102 geworden, geboren en getogen in de boerderij waar de familie mij had gevraagd naar toe te komen. We namen plaats aan de grote tafel in de keuken en terwijl ik om mij heen keek was het direct duidelijk. Hier had de tijd stil gestaan.
Met uitzondering dan van het rode koffiezetapparaat, die was duidelijk van deze tijd! Want koffie kon je altijd van haar krijgen, je was nog niet binnen of de koffie stond voor je klaar, samen even zitten, even praten met elkaar.
Dat deden we dan nu ook maar, eerst een kop koffie en daarna raakten we in gesprek over het leven van hun moeder en oma. Hier geboren, haar jeugd doorgebracht. En toen ze net getrouwd was, gingen haar ouders van de boerderij zodat zij met haar man het bedrijf voort kon gaan zetten.
De kinderen werden geboren, het maakte hun huwelijksgeluk compleet, en haar tot een liefdevolle moeder, die altijd voor haar gezin klaar stond. ‘Voor’ in huis bezig was, en daarnaast haar werkzaamheden ‘achter” verrichtte. Misschien in de ogen van anderen een eenvoudig leven. Zonder overdadige luxe maar vol tevredenheid, liefde voor elkaar, geluk.
Samen met haar man altijd aan het werk, het bedrijf opbouwen, uitbreiden, zorgen dat het erf netjes was. De kinderen spraken vol liefde over haar zorgzaamheid en haar liefde. Voor de mensen om haar heen. De liefde voor haar man, haar kinderen en later de kleinkinderen.
Maar zeker ook de liefde voor de haar zo vertrouwde plek waar ze altijd had gewoond, in het boerderijtje midden tussen de weilanden. Hier had haar leven zich afgespeeld en ook nu zou ze hier blijven.
Want het kon niet anders dan dat iedereen hier afscheid van haar kon komen nemen, dat we hier samen zouden zijn om haar leven te gedenken. En zo gebeurde het. In alle eenvoud maar toch zo bijzonder. Hier begon en eindigde haar leven, de cirkel was rond…
Team Haaksma & de Haan