Klaas was een actieve man, begin zeventig, met een netwerk van sportvrienden, oud-collega’s, schoolmaten. Ook waren er neven en nichten met wie hij jaarlijks een reünie hield. Toen Klaas wist dat hij niet lang meer te leven zou hebben bereidde hij zijn afscheid voor. Het moest anders. Het afscheid moest klein, in klein familie verband.
Na zijn overlijden besprak ik met de naaste familie het afscheid. Voor hun gevoel zou met alléén de wens van Klaas toch een belangrijke groep betrokkenen worden buitengesloten. Ook voor henzelf was dat lastig, zij wilden eigenlijk hun verdriet ook delen met die grotere kring van mensen die Klaas zo goed kenden. Er werd een middenweg gevonden, rekening houdend met de wensen van de overledene én de naaste familie.
Vier dagen na zijn overlijden vond er een klein afscheid plaats in de familiekamer van het crematorium. Samen stil zijn en samen luisteren naar muziek.
De vrijdag daarop was er een herdenkingsbijeenkomst in het paviljoen aan het water. Familie, vrienden, oud-collega’s, neven en nichten – ieder die betrokken was bij Klaas was uitgenodigd. Het programma bood alle ruimte voor muziek, herinneringen, verhalen, gedeeld verdriet en anekdotes. De familie was blij met deze middag, het was fijn om zo samen de herinneringen te delen en samen te praten over Klaas. En het voelde alsof Klaas er zelf bij was. Dat schiep voor iedereen een bijzondere nieuwe herinnering.