Terwijl iedereen om je heen druk bezig is met het plannen van een vakantie, kun jij alleen maar denken aan de laatste reis die jouw partner heeft gemaakt, alleen een moment waarop jij afscheid moest nemen, en de plannen die jullie gemaakt hadden niet meer uitgevoerd konden worden.
Een laatste reis die ons allemaal wacht en waarna, voor diegenen die achter blijven, het gemis alle dagen voelbaar is en het verdriet af en toe bezit van je neemt.
Als dan de vakantieperiode aan breekt, gaan ook jouw gedachten naar de mooie vakanties die jullie samen altijd hebben gemaakt. Samen genieten van een andere omgeving, de cultuur, het samenzijn en dan slaat “het alleen zijn” in alle hevigheid toe. Het is niet te stoppen.
Dat zou je willen doorbreken, want je weet dat je verder moet, maar hoe? Want alleen op vakantie, ver van huis, met al jouw verdriet is geen optie. Je zou niet weten hoe je de dagen door moet komen, want dat valt je nu al zo zwaar.
Met de kinderen mee dan? Maar je gunt ze zo een vakantie met hun eigen gezin, juist omdat de achterliggende periode zo ingrijpend is geweest.
Een groepsreis zou een optie kunnen zijn, maar om onderweg te zijn met een groep mensen die je niet kent, waar je moeite moet doen om contact te maken, valt voor nu ook niet mee. Je wilt niet altijd praten, niemand kent jouw verdriet, en dat deel je ook niet zo maar met anderen. Je weet dat jouw tranen rijkelijk zullen vloeien en daar wil je je medereizigers niet mee confronteren.
Je besluit om dan maar thuis te blijven. Thuis met je eigen herinneringen, met je eigen verdriet en de mensen om je heen die je kent en die er voor je zijn. In de hoop dat, als straks de mooie herinneringen jouw tranen kunnen drogen, er dan ruimte zal zijn om er op uit te gaan. Alleen, maar toch ook weer samen met diegene die je moest missen op zijn of haar eigen plaats in je hart. Om zo jouw reis door het leven te vervolgen naar niet alleen….
Team Haaksma & de Haan